Αλλαγή πλεύσης

... και τώρα, κάθε φορά που σε σκέφτομαι, κάποιος γκρεμίζει μια φωλιά χελιδονιού κάπου στον κόσμο, μα εγώ δε θέλω άλλους φόνους στην τρύπια συνείδησή μου, γυρεύω μόνο να ξεχάσω, αλλά η μνήμη μου αρνείται πεισματικά να διαλέξει, δεν είναι τόπος ο τόπος μου, είναι λεπίδι στα σαγόνια ενός καρχαρία κι από πού να πιαστώ...

Κάθε φορά που σε δείχνω, αέρας σηκώνεται και σαρώνει όλες τις ερήμους της γης, το δάχτυλό μου βυθίζεται στη στάχτη μιας φωτιάς που έσβησε αιώνες πριν -αν ήταν ποτέ αναμμένη- και τα νύχια μου γεμίζουν παλιές αναμνήσεις, τέτοιες που ούτε ήξερα πως υπήρχαν, όπως όλα αυτά που υπάρχουν δίχως να τα ξέρουμε πως υπάρχουν, ώσπου ξαφνικά έρχονται και στέκονται μπροστά μας σ' όλο τους το ανάστημα κι εμείς τα αναγνωρίζουμε ανήμποροι σαν δικά μας, παντοτινά δικά μας, γιατί μόνον εμείς δεν υπήρξαμε ποτέ δικοί μας, μόνον εμείς δεν υπήρξαμε ποτέ κανενός, μα είναι κι αυτός ένας τρόπος να ζήσεις, δεν είναι;

Εγώ ακόμα σε σκέφτομαι και δείχνω με το δάχτυλό μου κάτι, κάπου, που θα μπορούσε να είναι εσύ ή κι εγώ ακόμα, αν ήξερα μόνο ποιος είμαι ή έστω ποιος ήμουν κάποτε, πριν απ' το τώρα, πριν αδειάσει ο χρόνος και μείνουν μόνο κούφια κορμιά, σαν τα λόγια μας, σαν τις υποσχέσεις μας, σαν τις παιδικές ελπίδες μας. Α! Οι παιδικές ελπίδες μας! Αν τις μαζεύαμε σ' ένα πιθάρι, θα 'χαμε τώρα χιλιάδες λόγους να πεθάνουμε, αλλά ποτέ δεν προνοήσαμε για τίποτα, τ' ακούς; Αν προνοούσαμε θα αρνούμασταν πεισματικά να συναντηθούμε, θα βλέπαμε ο ένας τον άλλον στο δρόμο και θα προσποιούμασταν ότι το σύμπαν δεν σταμάτησε για μια στιγμή, πως ο χρόνος δεν πάγωσε, θα προσποιούμασταν τάχα πως δεν είδαμε τίποτε στα μάτια του άλλου, πως δεν υπήρχε άλλος, όπως τα χελιδόνια που προσποιούνται κάθε άνοιξη πως ο χειμώνας δε θα 'ρθει. Μα ο χειμώνας πάντα έρχεται, αγαπημένη, έτσι δεν είναι; Ο χειμώνας είναι πάντα στην ώρα του, γιατί ξέρει να περιμένει υπομονετικά, έχει όλο το χρόνο του κόσμου, όλο εκείνο το χρόνο που εμείς δεν είχαμε, τ' ακούς;

Λοιπόν επειδή δε θέλω άλλους φόνους στην τρύπια πια συνείδησή μου, θα πάψω να περιμένω, θα πάψω να σε σκέφτομαι και θα κόψω το δάχτυλο που σε δείχνει σ' εκείνη τη φωτογραφία, θα κόψω όλα μου τα δάχτυλα και θα τα αφήσω να τα πάρει ο άνεμος προς όλες τις πόρτες του ορίζοντα κι από τώρα και στο εξής, θα 'μαι στις παρυφές του οπουδήποτε. Του δικού μου (σου;) οπουδήποτε...