Τις αναλογίες...

Μα σκέφτομαι τις δυσανάλογες αναλογίες των τύπων, σκέφτομαι τα πρωινά της Κυριακής, τότε, εκεί, πόσο όμορφα μύριζε η γη και το γιασεμί, τότε, εκεί, φέρνω στο νου μου εκείνα τα όνειρα που έμειναν τελικά ανονείρευτα κι ίσως τελικά αυτή να είναι και σπουδαιότητά τους, δεν είναι; Τα πόδια μου μόλις που χωράνε στο πάνω σκαλί, τόσο άσπρο όσο το άσπρο των ματιών σου που όμοιο δεν είδα. Η θάλασσα μοιάζει ατέλειωτη, σαν ύστατη προσπάθεια, σε καλεί, σε περιμένει. Μα είναι το γιασεμί στον αντίποδα. Πάντα υπάρχει κάτι στον αντίποδα. Πάντα υπάρχει αντίποδας.

  Νόμισα ότι ξύπνησα με άλλη διάθεση σήμερα, μα τα δαιμόνια περίμεναν στη γωνία να με χλευάσουν, έτσι πίνουμε μαζί τον καφέ μας κι έξω είναι ακόμα σκοτάδι, ένα σκοτάδι αληθινό και πηχτό σαν νωπή ανάμνηση.
  Κοιμάμαι κι είναι νύχτα και ξυπνάω κι είναι ακόμα νύχτα, περπατώ κι ακούω τα κοχύλια να σκάνε κάτω από τα λάστιχα των αυτοκινήτων. Ναι, κάποτε ετούτη η γη ήταν κάτω από τη θάλασσα. Κάποτε είχαμε πνιγεί...