Τα τρύπια πρωινά τα πόδια μου αιωρούνται πάνω από το πάτωμα, κάθομαι έτσι ακίνητος στο κρεβάτι ώρα πολλή, πάνω από άλλον πλανήτη κι ακούω τα ρολόγια. Ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα ρολόι, ξεκούρδιστο, κακομεταχειρισμένο, οι λέξεις μπλέκονται με τα τικ τακ της ψυχής μας. Κοιτάζω από το παράθυρο τη μέρα που εισβάλλει ακάλεστη, σαν παλιά φίλη που την ξέχασες για λόγους που δεν θυμάσαι ή που δεν θέλεις να θυμάσαι, εισβάλλει από τις γρίλιες κι από τις τρύπες στο κορμί σου, από όλα τα σημεία που πέρασαν τα χαμόγελα που σου έριξαν χτες.
Ένας άλλος που μου μοιάζει φτιάχνει ήδη καφέ, μα εγώ κάθομαι ακόμα στο κρεβάτι με τα πόδια μου να αιωρούνται, τα κουνάω μπροσ πίσω σαν παιδί σε κούνια ή σαν κρεμασμένος στην αγχόνη και δεν τολμώ να κατέβω να μπω μες τον κόσμο. Κι έτσι εν μέσω ρολογιών ξεκούρδιστων και χαμόγελων σαν σφαίρες, ακούω το σιωπητήριο του στρατοπέδου, νυχτώνει απότομα, εκείνος ο άλλος που μου μοιάζει έχει γυρίσει ήδη απ' τη δουλειά, ανεβαίνει στο κρεβάτι κι αυτός κι έτσι όπως κουνούμε τα πόδια μας σαν παιδιά σε κούνια ή σαν κρεμασμένοι στην αγχόνη, αποκοιμιόμαστε πάλι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου